Vandaag heb ik een gedicht geschreven. Geen groot nieuws voor de wereld maar wat een traktatie voor mij, na anderhalf jaar amper gedichten schrijven. Misschien viel het me daardoor wel zo duidelijk op: de fysieke gewaarwording. Ik cirkelde om betekenissen en woorden, ik verkende de temperatuur en de textuur van de situatie, en belandde in een andere dimensie. Een dimensie groter dan ikzelf. En dat terwijl ik tegelijk in het hier en nu bleef. In het hier en nu blijven, hoe poëtisch of fanatasierijk je dat ook doet, lijkt me zelfs voorwaarde voor het schrijven van een gedicht dat de persoonlijke betekenis overstijgt. Het onderwerp gaf er ook alle aanleiding toe om in de wereld anno 2013 te blijven. Het was beslist geen zwijmelonderwerp. En toch was die ruimte een verademing. Het voelde werkelijk als fysieke ruimte. Ik vermoed vanwege de overstijging van het persoonlijke. Dat is waarom ik wil schrijven. Dat is mijn manier om uit mezelf te breken. Om een beetje van de wereld te begrijpen. Ik voelde het denk ik zo duidelijk omdat ik ook verdrietig werd van het onderwerp en het schrijven toch niet had willen missen. Vandaag was ik even heel dicht bij Zeynab Jalalian. Een politiek gevangene in Iran, zonder proces en slecht behandeld, aldus Amnesty International. Binnenkort meer over haar (en het gedicht).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten