Ik snap het niet goed, hoor ik vaak, als mensen een gedicht lezen. En dan vragen ze hoopvol aan mij of ik het wel snap. Want ik ben toch neerlandica en dichteres? Het grappige is dat als ik dan een vraag stel, mensen heel vaak wel heel veel blijken te weten over waar het gedicht voor hen over gaat. Dat vind ik dan smullen want zo krijg ik de kans weer met nieuwe ogen naar het gedicht te kijken. Vanmorgen las ik een gedicht op de gedichten-app van Plint (aanrader! iedere dag een gedicht en prachtig uitgevoerd en dat voor 5,95!). Ik stuurde het na lezing net als alle andere ochtenden naar mijn moeder. Dit keer een gedicht van Toon Tellegen:
Waar een wil is
Ik wil het tegenovergestelde van wat ik wil
ernstig is dit
(maar niet precies)
Ik wil het tegenovergestelde zeggen
en omgekeerd evenredig weer ontkennen
van wat ik zeg
ik wil het tegenovergestelde denken van wat ik denk
ik wil het tegenovergestelde zijn van wat ik ben
(en ook hebben)
en dus wil ik niet
wil ik liever niet
wil ik het liefst het allerliefste niet
en tegelijk wil ik
(ik ben verdwaald)
Nu zei mijn moeder niet dat ze het niet snapte maar ze zei wel heel erg mooi waar het voor haar over gaat:''Het gedicht geeft voor mij duidelijk een gemoedstoestand weer van een onrust in je binnenste waar je zelf nog niet de vinger op kunt leggen en waardoor je je energie niet goed kwijt kan.'' Al had ik er een dag over na mogen denken, dan had ik het niet mooier kunnen verwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten