Gek eigenlijk, als ik vraag aan mensen of ze wel eens een gedicht lezen, luidt het antwoord vaak: 'Ik zou wel graag willen, hoor, maar ik snap gedichten eigenlijk niet. Het gaat me boven de pet.' Dan wil ik opspringen en zeggen: 'Nietes! Het is voor jou geschreven! Voor jou speciaal!' Dat doe ik dan niet. De mensen zouden maar schrikken.
Ik zwijg en denk na over hoe dit toch zo is gekomen. Het lijkt wel of poëzie niet altijd van de mensen zelf is. Alsof ergens de poëziekenners de eigenaars van de poëzie zijn geworden. De dames en heren die weten hoe het allemaal zit en in ingewikkelde stukken hun mening over poëzie te berde brengen. Alsof we denken dat je een gedicht verkeerd kan begrijpen, waar we met praten over boeken eigenlijk nooit last van hebben, de leesclub is een reuzesucces.
Gelukkig zijn er andere geluiden. Vier jaar lang hadden we de gedroomde Dichter des Vaderlands. Die zelf prachtig werk schreef. En die de prachtigste gedichten uit de Nederlandse letterkunde al even prachtig voorleest op youtube. Alles om de poëzie te ontsluiten. Het begin van de emancipatie van het gedicht is een feit.
Fijn hoor, slimme en knappe docenten en recensenten, maar je mag gewoon lekker zelf uitvinden of je het snapt of niet. Of er genoeg betekenis voor jou te vinden is. Bij welke dichter en dichteres jouw hart sneller gaat kloppen. Kennis kan jazeker wel verrijken, maar eigenlijk altijd pas als je zelf een vraag hebt. En vragen ontstaan pas als je zelf gaat lezen.
Ramsey, dankjewel alvast voor al het pleitbezorgen voor de poëzie en je prachtige werk. Laat het voor ons een deur zijn naar eigenwijs zijn en lekker zelf lezen. Poëzie is niet bedoeld om je 'een beetje dom' te voelen. Poëzie is echt van iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten