Bij Faverey ging het mis. Ik kreeg de bundel in handen, vijftien zal ik geweest zijn. Ik las en las en las en snapte er weinig van. Het was warm in de achtertuin en hemels om er te liggen met een dichtbundel maar waarom wilde die poëzie maar niet tot me doordringen? De alleraardigste docente had me dit werk aangeraden omdat ik toch zo van poëzie hield? Onder de indruk van de pas ontdekte dichterlijke wereld met zoveel zeggingskracht, ging ik denken dat het aan mezelf lag. Daar werd poëzie van de mensen die er verstand van hebben. En als ik iets wel begreep, eigende ik het me in stilte toe want écht begrijpen deed ik de poëzie immers niet. Nu lees ik op Wikipedia dat Faverey niet te begrijpen is. En er volgt nog een cryptische zin over consensusvorming onder literatuurcritici waardoor hij nu meer aandacht krijgt maar nog steeds niet te begrijpen is. Het gedicht was iets met mieren, als mijn geheugen me niet bedriegt. Binnenkort ga ik ernaar op zoek. Kijken of ik er inmiddels wel iets van snap. Of dat ik nog steeds in het duister tast. En dat dan hardop zeggen, en van al die andere dichters die ik niet snap. Heeeeerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten