Strand, daar hebben de kinderen wel verstand van! Meer dan ik, zal vandaag blijken. We lezen nog een gedicht over zee (zie blog eergister):
Het strand van de kinderjaren. Ik hield mijn hart
aan de borst van de zee. De korrels metselde ik
tot dromen en kastelen aaneen, mijn glimlach
de mortel. Maar de golven leefden zo snel.
door Y. Né
Wat de klas zeker weet is dat dit gedicht over zee gaat. En over strand. En dat de ik zandkastelen bouwt. Als dan ook nog iemand weet dat mortel te maken heeft met cement, weten ze heel zeker dat de zee het kasteel heeft weggespoeld. En klaar is Kees! Gedicht opgelost. Ze kijken tevreden. Ik opper de vraag waarom er kinderjaren staat. En waarom de golven zo snel leefden. Nou, het kind is een kind en het werd snel vloed, weet de klas. Bij de vraag of het ook zou kunnen dat de ik inmiddels volwassen is, en terugkijkt op zijn of haar kindertijd schudden ze langzaam hun hoofd. Ik zie dertig kinderen die op dit moment allemaal liever op het strand zouden zitten, die niks hebben om naar terug te kijken en alleen maar heel veel hebben om naar uit te kijken. Ik schiet in de lach en geef ze groot gelijk. Je zandkasteel is zomaar weg, dáár gaat dit gedicht over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten