Vandaag lees ik met mijn gymnasiumbrugklas het gedicht ''de zee heeft eb'', van Frank Eerhart. Ik heb al ergens het gevoel dat dit bij mij niet gaat werken maar eigenwijs als ik ben, het staat in het brugklasboek dus het moet lukken! Ik lees voor:
Ik zie de zee.
de zee ziet mij
dag zee
hoe gaat het?
ik eb, zegt de zee
wat heb je?, zeg ik
ik heb eb.
doet dat zeer?
nee, zegt de zee
een zee heeft geen zeer.
Nou, vooruit, er zit een woordgrapje in maar dat ze nou hard moeten lachen, ai, echt niet. Het grootste nieuws vinden ze dat een zee niet kan praten en een ding geen pijn kan hebben, en klaar is de zaak. Ik geniet wel van het gedicht maar krijg geen gesprek van de grond. Een jongen vooraan weet hoe het zit. ''Mevrouw ik hou wel van gedichten, maar vooral als ze lang en moeilijk zijn.'' Ik begrijp ineens mijn voorgevoel, sommige gedichten kan je maar HEEL kort over praten en je moet al helemaal nooit je publiek onderschatten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten